Dziady to słowiańskie święto zmarłych, obchodzone tradycyjnie dwa razy w roku: wiosenne dziady około początku maja, oraz jesienne dziady nocą z 31 października na 1 listopada. Daty są ruchome i zależą od faz księżyca; w praktyce często przypadają na pierwsze dni maja oraz na koniec października. W obu okresach łączono uczczenie przodków z życiem codziennym, gościnnością dusz i darem dla nich strawy oraz napojów, często alkoholu. Wiosenne dziady (około 1–2 maja) oraz jesienne dziady (noc z 31 października na 1 listopada; związek z Zaduszkami) miały na celu kontakt z duchami przodków, uzyskanie ich przychylności oraz zapewnienie pomyślności rodzinie. Obchody obejmowały przygotowywanie stołów na wsiach, rozmieszczanie mis z jedzeniem i napojami, a czasem stawianie posiłków na grobach. Do ulubionych potraw i napojów należały mączne dania, kasze, chleby, jajka, miód oraz wódka. Dodatkowe kontekstowe informacje:

• W niektórych źródłach podkreśla się, że dziady mogły mieć charakter sezonowy, związany z przesileniem i równonocą, a niektóre praktyki przetrwały w formie innych obrzędów zmarłych, takich jak Radonica wiosenna.
• Współczesne interpretacje i źródła historyczne różnią się nieco szczegółami datowania i praktyk regionalnych, ale ogólna idea pozostaje: kontakt z duchami przodków, obdarowanie ich strawą i napojami, obchodzenie w okresie przejścia między latami.

Jeżeli potrzebujesz, mogę podać krótką listę źródeł w języku polskim lub angielskim, lub skonsolidować różnice między tradycjami w różnych regionach.