Zomer- en wintertijd worden twee keer per jaar ingevoerd om het daglicht beter te benutten en energie te besparen. In 1977 heeft Nederland de zomertijd ingevoerd, vooral om aan te sluiten bij buurlanden en om tijdens de zomeravonden langer van daglicht te kunnen genieten. In de zomertijd wordt de klok een uur vooruitgezet, waardoor het 's avonds langer licht blijft, terwijl het 's ochtends langer donker is. Dit is bedoeld om verlichting en energiegebruik te verminderen en recreatieve activiteiten te bevorderen. Wintertijd, ook wel standaardtijd genoemd, is de natuurlijke tijd zonder verschuiving, en wordt in het laatste weekend van oktober weer ingesteld door de klok een uur achteruit te zetten. De wisseling tussen zomer- en wintertijd helpt dus om beter af te stemmen op het natuurlijke daglicht gedurende de seizoenen, hoewel het ook nadelen heeft zoals verstoring van de biologische klok.

De oorsprong van deze maatregel gaat terug op ideeën van Benjamin Franklin uit de 18e eeuw, die stelde dat mensen beter gebruik kunnen maken van het daglicht om kaarsverbruik te besparen. Het concept werd later verder ontwikkeld en officieel ingevoerd in Nederland tijdens de oliecrisis in 1977.

Samengevat zorgt de zomertijd ervoor dat het 's avonds langer licht is in de warme maanden, wat energie bespaart en de leefbaarheid verbetert, terwijl de wintertijd het natuurlijke ritme van de seizoenen volgt.