Księstwo polskie w 1138 roku zostało podzielone na dzielnice na mocy testamentu Bolesława III Krzywoustego. To właśnie ten władca się do tego przyczynił, wprowadzając zasadę pryncypatu-senioratu, która zapewniała, że najstarszy przedstawiciel dynastii piastowskiej rezydujący w dzielnicy senioralnej (ze stolicą w Krakowie) miał sprawować władzę zwierzchnią nad innymi dzielnicami. Testament Krzywoustego przewidywał podział kraju pomiędzy jego synów, a władza centralna miała być utrzymana przez księcia seniora. Po jego śmierci najstarszym synem i księciem seniorem został Władysław II Wygnaniec, który objął Śląsk i ziemię lubuską. Pozostałe ziemie zostały przydzielone pozostałym synom: Mazowsze Bolesławowi IV Kędzierzawemu, zachodnia Wielkopolska Mieszkowi III Staremu, ziemia sandomierska przypadła Henrykowi Sandomierskiemu, a ziemię łęczycko-sieradzką otrzymała wdowa po Bolesławie oraz po niej Władysław II Wygnaniec. Podział ten zapoczątkował okres rozbicia dzielnicowego Polski, trwający od 1138 do około 1320 roku, charakteryzujący się stopniowym rozdrobnieniem państwa na mniejsze samodzielne księstwa, co osłabiło władzę centralną i wzmogło rywalizację między książętami piastowskimi.